W
rzeczywistości jedno jest pewne: istnieje noc, opuszczenie, gdzie nic
nie dociera; istnieją drzwi, przez które tylko samotnie przejść możemy:
brama śmierci. Wszelka trwoga na świecie jest ostatecznie tylko trwogą
przed ową samotnością. Rozumiemy więc, że Stary Testament ma tylko jedno
słowo na określenie piekła oraz śmierci, słowo szeol,
bo są one, według niego, tym samym. Śmierć to po prostu samotność. Ale
taka samotność, do której nie może przedostać się miłość, to piekło.
Doszliśmy znowu do naszego punktu wyjścia, do artykułu wiary o zstąpieniu do piekieł. Mówi nam on, że Chrystus przeszedł przez bramę naszej ostatecznej samotności, że przez swą mękę zstąpił w otchłań naszego opuszczenia. Tam gdzie nie może nas już dosięgnąć żaden głos, tam jest On. Przez to piekło zostało przezwyciężone, albo mówiąc dokładnie, śmierć, która dotąd równała się piekłu, już nim nie jest. Jedno i drugie już nie są tym samym, bo w samej śmierci jest życie, ponieważ w niej samej jest miłość. Tylko dobrowolne zamknięcie się jest teraz piekłem lub, jak mówi Biblia, śmiercią drugą (por. Ap 20,14).
Doszliśmy znowu do naszego punktu wyjścia, do artykułu wiary o zstąpieniu do piekieł. Mówi nam on, że Chrystus przeszedł przez bramę naszej ostatecznej samotności, że przez swą mękę zstąpił w otchłań naszego opuszczenia. Tam gdzie nie może nas już dosięgnąć żaden głos, tam jest On. Przez to piekło zostało przezwyciężone, albo mówiąc dokładnie, śmierć, która dotąd równała się piekłu, już nim nie jest. Jedno i drugie już nie są tym samym, bo w samej śmierci jest życie, ponieważ w niej samej jest miłość. Tylko dobrowolne zamknięcie się jest teraz piekłem lub, jak mówi Biblia, śmiercią drugą (por. Ap 20,14).
Joseph RatzingerWprowadzenie w chrześcijaństwo, str. 316
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz